!!! บ้านป่าเมืองเถื่อน !!!

คงลำบากใจไม่ใช่น้อย ที่ต้องตัดสินใจเลือกเอา ระหว่างการปล่อยให้ยอดหญิงอันเป็นที่รัก ต้องถูกกลั่นแกล้งจนสูญสิ้นอิสรภาพ กับพาเธอหนีไปให้ไกลสุดขอบฟ้า ยอมพลัดบ้านพลัดเมือง ไปลี้ภัยในต่างแดน โดยที่ไม่อาจรู้ได้เลยว่า การจากไปในครั้งนี้ อีกเดือนกี่่ปีจึงจะมีโอกาสได้หวนคืน

นี่คือละครชีวิตฉากใหม่ของมหาบุรุษที่ชื่อ พณฯ อดีตนายกรัฐมนตรี พ.ต.ท. ดร. ทักษิณ ชินวัตร หนึ่งเดียวในดวงใจของชาวรากหญ้าตลอดกาล เป็นฉากที่มีประชาชนอาสาเข้าร่วมแสดงนับล้านๆคน และแน่นอนว่ามันไม่ใช่ฉากอวสาน แต่กลับเป็นฉากเริ่มของบทใหม่ ที่จะยิ่งใหญ่กว่าเดิมร้อยเท่าพันทวี

เป็นอีกครั้งหนึ่งที่เขาจำต้องพลัดพราก จากประชาชนอันเป็นที่รักของเขาไป โดยไม่มีโอกาสแม้เพียงร่ำลา นอกจากจดหมายที่ร่ายกลับมาขอโทษ พร้อมแสดงความรู้สึกอันแสนปวดร้าว เมื่อจำต้องจากไป ทั้งๆที่ส่วนลึกของจิตใจนั้น ยังผูกพันกับบ้านเกิดเมืองนอนและประชาชนอยู่เต็มเปี่ยม

ท่าทีที่ประนีประนอมของเขา กลับถูกมองว่าเป็นความอ่อนแอ แต่ท่าทีของประชาชนที่แข็งกร้าว กลับทำให้เขาถูกมองว่าไม่ยอมอ่อนข้อ จึงนำมาซึ่งการรุกไล่ของฝ่ายอำมาตย์ หมายตัดไฟให้สิ้นเชื้อ ถึงกับไล่ต้อนจนเข้าสู่มุมอับ เมื่อไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้ว การหันหน้ามาเผชิญสู้ จึงเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

ในเมื่อเราหยุดแล้ว แต่ท่านไม่ยอมหยุด ในเมื่อท่านไม่ยอมรามือ มหากาพย์เรื่องนี้จึงต้องดำเนินต่อไป การศึกจะไม่มีวันสงบ จนกว่าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะถึงซึ่งกาลพินาศ นับแต่นี้ต่อไป จะไม่มีที่ยืนสำหรับผู้แพ้ ศรัทธาต่อศรัทธา มาคอยดูว่าใครจะยิ่งใหญ่กว่ากัน

แต่ทว่า วันนี้ยังไม่ใช่วันของเขา การเปิดศึกแตกหักจึงไม่อยู่ในวิสัยที่จะทำได้ ในเมื่อศัตรูยังมีฤทธิ์เดชไ์ม่น้อย การถอยเพื่อตั้งหลักจึงจำเป็น ในเมื่อศัตรูยังบ้าเลือดพอ ที่จะยอมแลกทุกอย่างกับชัยชนะ โดยไม่สนใจว่า ประเทศชาติจะบอบช้ำถึงเพียงใด จึงจำต้องหลีกเลี่ยงความสูญเสีย รอวันอันเหมาะสมจึงค่อยตีโต้

ไม่มีเสียงตัดพ้อจากชาวรากหญ้า ไม่มีเสียงคร่ำครวญพิรี้พิไร หรือเสียงร่ำไห้รำพัน นอกจากเสียงถอนหายใจด้วยความโล่งอก ที่บุคคลอันเป็นที่รัก รอดพ้นไปเสียได้จากเงื้อมมือมาร หลังจากนั้นคงเหลือไว้แต่ความเงียบ เงียบและเงียบอย่างน่าใจหาย มันไม่ใช่ความเงียบที่สยบยอม แต่กลับเป็นความเงียบเพื่อซุ่มคอยโอกาสชำระแค้น

เหมือนถูกมือที่มองไม่เห็นตบหน้าเอาฉาดใหญ่ แล้วตะคอกใส่หน้า ว่าประชาชนเสียงส่วนใหญ่แล้วเป็นไง เพียงแค่ปกป้องคนของตัวเองยังทำไม่ได้ แล้วเสียงส่วนใหญ่ยังมีความหมายอะไร

จะทำยังไงได้ ในเมื่อมันยังไม่ใช่วันของประชาชน แม้จะถูกเยาะเย้ยถากถางให้เจ็บใจ ก็ต้องทำใจให้ฝืนทน แต่ประชาชนจะไม่มีวันลืมทุกฝ่าย ที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับความสำเร็จในครั้งนี้

ที่โดดเด่นอยู่แถวหน้า คือตาชั่งภิวัฒน์ ที่วิ่งพล่านไปทั่วทุกองค์กร ทั้งต้อนหน้าต้อนหลัง เพื่อรุกไล่ให้จนมุม ต้องเหนื่อยยากแสนสาหัส กว่าจะต้อนศัตรูเข้าสู่พื้นที่สังหาร แล้วเผด็จศึกด้วยตาชั่งอันทรงประสิทธิภาพ อำนาจปืนหรือจะเทียบได้กับอำนาจฆ้อน

ต้องไม่ลืมผลงานอันโดดเด่นของพันธมิตร ที่อดทนนอนกลางดินกินกลางทราย ยอมถูกตราหน้าว่าเป็นกุ๊ยข้างถนน เพื่อสร้างความชอบธรรมให้กับการทำลายล้าง และยิ่งต้องไม่ลืมความเสียสละของสื่อชั่ว ที่ยอมปลิ้นปล้อน โป้ปดมดเท็จต่อประชาชนทุกวัน เพื่อคอยกล่อมให้พวกเขาคล้อยตาม

ลืมไม่ได้เลยสำหรับกลุ่มคน ที่แอบปิดทองหลังซาตานอย่างเงียบๆมาช้านาน ด้วยการลงขันต่อท่อน้ำเลี้ยง เป็นทุนรอนให้ฝ่ายกู้ชาติ เพื่อรักษาประเทศไว้ นั่นคือกลุ่มผู้ค้ายาบ้า และเจ้ามือหวยใต้ดิน รวมทั้งเจ้าพ่อเจ้าแม่ผู้มีอิทธิพลทั้งหลาย ที่ถูกปราบปรามจนโงหัวไม่่ขึ้น ภายใต้ระบอบทักษิณ

ที่สมควรต้องจำไปจนวันตาย คือพรรคฝ่ายค้านของคนใต้ ที่ไม่เคยพลาดแม้แต่เสี้ยวนาทีทอง ที่จะกระหน่ำซ้ำเติมคู่ต่อสู้ทางการเมือง โดยไม่สนใจใยดีแม้แต่น้อย ว่าได้ไปเหยียบย่ำหัวใจประชาชนถึงเพียงใด

และสำคัญที่สุดคือ ผู้บัญชาการใหญ่ ที่คอยให้จังหวะและบงการ เขาคือมือที่มองไม่เห็นแต่สัมผัสได้ แ้ม้จะพยายามวางท่านิ่งเฉย ประหนึ่งว่าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น แต่อย่าคิดว่าประชาชนไม่รู้ ในเมื่อไม่มีใครกล้าพอ ที่จะออกมาอ้างความรับผิดชอบ ประชาชนคงต้องตัดสินใจเองแล้วว่า จะให้ใครเป็นคนจ่าย สำหรับความเจ็บแค้นในครั้งนี้

เมื่อวันนั้นมาถึง ประชาชนจะเป็นผู้กำหนดชะตากรรมของพวกเขาเอง ประชาชนจะเข้มแข็งขึ้นเรื่อยๆ เพื่อให้พร้อมในการต่อสู้ การรบขั้นแตกหักจะเกิดขึ้นทันทีที่มีผู้นำ ประชาชนที่เจ็บแค้น กำลังรอให้ถึงวันนั้น...

วันที่พวกเขามีผู้นำที่แท้จริง ไม่ใช่เพียงแค่คนถือธง

วโรทาห์: 11 ส.ค. 51