Wednesday, April 18, 2007

สิทธิของกรู

๏ ผู้แทน-สิทธิของกรู อย่าสู่รู้ กรูเลือกใคร
ประชาธิปไตย กรูเลือกใคร สิทธิของกรู
ไม่ต้องมาสั่งสอน สอนมรึงก่อน มาสอนกรู
กรูโง่กรูไม่รู้ กรูก็อยู่ ส่วนของกรู
๏ ทักษิณ-มันเป็นไง กรูอยากได้ เรื่องของกรู
ดีชั่วก็ตัวเขา ที่กรูเอา เพราะช่วยกรู
ไม่ชอบก็อย่าเลือก แต่อย่าเจือก มาด่ากรู
ทำเป็นมาสู่รู้ หาว่ากรู รู้ไม่ทัน
๏ ไม่ต้องมาช่วยคิด กรูมีสิทธิ์ จะคิดเอง
กรูรู้ว่ามรึงเก่ง อย่าอวดเบ่ง ข่มเหงกัน
ต่างคนก็ต่างอยู่ อย่าสู่รู้ เรื่องของกัน
ตัวใครก็ตัวมัน แยกจากกัน อย่าก่อกวน
๏ พวกกรูรู้จักคิด กรูมีสิทธิ์ จะเลือกใคร
กรูเลือกแต่มรึงไล่ จะเอาไง เดี๋ยวเจอสวน
คราวนี้กรูเหลืออด พอแพ้โหวต มรึงก่อกวน
ดาหน้าออกมาป่วน เที่ยวตีรวน คนของกรู
๏ ชิชะอั้ยแป๊ะลิ้ม คนหัวหลิม มันเป็นใคร
ที่นี่มันที่ไหน มาทำใหญ่ เดี๋ยวคอยดู
อยู่ได้มรึงอยู่ไป พลาดเมื่อไหร่ มรึงเจอกรู
ก็มรึงมันนกรู้ มุดหัวอยู่ แต่ในรู
๏ ไปเลย-คนมันชั่ว ไปสุมหัว ให้ไกลๆ
รถถังติดปืนใหญ่ ที่มรึงใช้ มันของกรู
อุตส่าห์เจียดเงินให้ ซื้อหาไป สู้ศัตรู
มรึงกลับเอามาขู่ ขืนต่อสู้ จะยิงกรู
๏ เอาเลยถ้ามรึงกล้า หันปืนมา สู้กับกรู
มรึงตายหรือกรูอยู่ ถ้าอยากรู้ มาลองดู
ทหารที่มรึงใช้ ไม่ใช่ใคร ลูกหลานกรู
แน่จริงออกมาสู้ อย่าหลบอยู่ หลังลูกกรู
๏ เจอโจรมรึงมุดหนี ทียังงี้ มาทำเบ่ง
เกลียดนักพวกนักเลง ถ้ามรึงเก่ง มาเจอกรู
พวกกรูมันรากหญ้า ลุกขึ้นมา ละน่าดู
ประกาศให้โลกรู้ วันนี้กรู ไม่กลัวมรึง

วโรทาห์

ต้นฉบับ http://warotah.blogspot.com/2007/03/blog-post_21.html

Tuesday, April 3, 2007

ทุรบุรุษ

๏ อันตะวัน นั้นพลันคล้อย จะลอยลับ
คนก็นับ ถึงวันตาย กลายเป็นผี
ใยไม่เห็น แก่ไพร่ฟ้า ประชาชี
ไปเที่ยวชี้ ให้ผีป่า มางำเมือง

๏ ลุแปดสิบ พระชันษา มหาบพิตร
ต่างน้อมจิต มารวมใจ ใส่เสื้อเหลือง
ยังคิดอ่าน ทำการร้าย ให้ขุ่นเคือง
ระคายเบื้อง ยุคลบาท นาถบดินทร์

๏ ดูหรือวัย ก็ล่วงเข้า จะเก้าสิบ
แลลิบลิบ เห็นไวไว ว่าใกล้สิ้น
มาทำชั่ว ให้เขาด่า เป็นราคิน
เมื่อด่าวดิ้น จะผินพักตร์ ไปทักใคร

๏ เห็นแต่หน้า ไม่รู้ใจ เหมือนใสซื่อ
หลงนับถือ เคยเคารพ เคยนบไหว้
ดูหน้าเนื้อ กลับซ่อนเสือ ไว้ภายใน
หลงไว้ใจ พวกผู้ใหญ่ ใฝ่อธรรม

๏ หรือเห็นแก่ ซึ่งอำนาจ ราชศักดิ์
จนมิพัก จะหยุดยั้ง ยังไม่หนำ
เพราะเมามัว เรื่องชั่วช้า จึงกล้าทำ
ใช่ถลำ เพราะไม่รู้ หรือหูเบา

๏ อันประชา ธิปไตย ใครก็รัก
มาหาญหัก ของรักไป ใครไม่เศร้า
อำนาจรัฐ ที่ถูกต้อง เป็นของเรา
มาปล้นเอา มันแสนช้ำ สุดกล้ำกลืน

๏ เสียไปแล้ว อีกเมื่อไร จะได้กลับ
ต้องเสียทรัพย์ ต้องเสียคน ต้องทนฝืน
ต้องเสียเลือด อีกเท่าไร จะได้คืน
ต้องสะอื้น หลั่งน้ำตา ดั่งวารี

๏ เสียงสาปแช่ง ทั้งด่าก่น จนสิ้นศักดิ์
คนใจยักษ์ หนักแผ่นดิน สิ้นราศี
ทั้งสาปส่ง ลงนรก อเวจี
อยู่เป็นผี ชั่วกัปกัลป์ พุทธันดร

วโรทาห์: ๓ เมษายน ๒๕๕๐
แก้ไข : ๒๖ กันยายน ๒๕๕๏