Saturday, September 29, 2007

นายกฯในดวงใจ

๏ ตะวันลับขอบฟ้า หมู่นกกา กลับรังนอน
ฝืนหลับยามพักผ่อน ใจอาวรณ์ ถวิลหา
นายกฯในดวงใจ มิทันไร มาไคลคลา
สุดแสนเวทนา ต้องร้างลา พาคนึง
๏ ป่านนี้ท่านคงเศร้า เหมือนดั่งเรา เฝ้าคิดถึง
เย็นค่ำพร่ำรำพึง ไม่รู้เห็น เป็นไฉน
เคยทุกข์สุขร่วมกัน บัดนี้พลัน มลายไป
คิดแล้วอยากร้องให้ อีกเมื่อไหร่ จะพบกัน
๏ พวกเราชาวรากหญ้า ได้ลืมตา ก็เพราะท่าน
นายกฯเราคนนั้น ที่เอื้อเฟื้อ คอยเกื้อหนุน
ตรากตรำสู้ทำงาน เพราะมีท่าน คอยค้ำจุน
แปลงทรัพย์นับเป็นทุน ให้คิดอ่าน ทำการค้า
๏ โอ้ใครไหนกันเล่า ที่คอยเฝ้า อารักขา
เจ็บป่วยช่วยเยียวยา ได้รักษา แม้ขัดสน
ดีกว่าพวกคนชั่ว ไม่เห็นหัว คนยากจน
ยามเจ็บยังต้องทน กระเสือกกระสน จนสุดฤทธิ์
๏ นำพาลูกหลานไทย ให้ห่างไกล ยาเสพย์ติด
คนขายท่านเอาผิด ส่วนคนติด ช่วยรักษา
ปราบปรามอิทธิพล คนขี้ฉ้อ พ่อค้ายา
ทรชนไม่หาญกล้า มาบีฑา คนหากิน
๏ ผลิตภัณฑ์หนึ่งตำบล ขายผลิตผล คนท้องถิ่น
หักกลบลบหนี้สิน ยังเหลือเก็บ พอบรรเทา
ลืมตาอ้าปากได้ ไม่ต้องไป กู้ยืมเขา
ส่งเสียลูกหลานเรา เผื่อเติบใหญ่ ได้พึ่งพา
๏ ความหวังมาพังสิ้น เพราะกังฉิน ริษยา
จิตใจไร้เมตตา กระไรหนอ ช่างก่อกรรม
สุดรักสุดบูชา ไม่นึกว่า จะกล้าทำ
เจ็บนี้จะขอจำ สุดแสนช้ำ ระกำใจ
๏ พักผ่อนก่อนนะท่าน เรื่องวันวาน ให้ผ่านไป
ตราบถึงซึ่งวันใหม่ เราคงได้ มาพบกัน
ขอพระจงคุ้มครอง ช่วยปกป้อง จากผองพาล
จนกว่าถึงวันนั้น วันรากหญ้า ตั้งตารอ...

วโรทาห์: ๒๘ กันยายน ๒๕๕๐

Thursday, September 27, 2007

นวมทอง ไพรวัลย์



แม้เราไม่เคยรู้จักกัน แต่ต่างผูกพันด้วยจิตวิญญาณประชาธิปไตย
จึงรู้สึกเป็นยิ่งกว่าญาติสนิท
แม้เราไม่อยากให้ท่านจากไป แต่เราเคารพในการตัดสินใจของท่าน
ตามครรลองแห่งประชาธิปไตย
เราไม่อาจปล่อยให้ท่านจากไปอย่างอ้างว้าง แต่เราไม่ห้าวหาญเยี่ยงท่าน
จึงได้แต่เรียงร้อยถ้อยกวีเป็นบทกลอนสรรเสริญวีรกรรมของท่าน
จารึกไว้ในปฐพี ตราบฟ้าดินสลาย...

วโรทาห์: ๒๔ กันยายน ๒๕๕๐

๏ นวมทองผู้ผ่องผุด เอกบุรุษ ผู้กล้าหาญ
ทายท้าเผด็จการ เพราะใจรัก ในศักดิ์ศรี
นวมทองคือทองแท้ ไม่เคยแพ้ แก่อัคคี
แม้ชีพยังยอมพลี เพื่อประชา ธิปไตย

๏ ดวงใจอันกร้าวแกร่ง นั้นกล้าแข็ง ดุจเหล็กไหล
ฝ่าฟันภยันตราย ไม่ยอมแพ้ แม้ถูกหยัน
วงศ์วานอันยิ่งใหญ่ จารึกไว้ คือไพรวัลย์
สู้ศึกไม่นึกหวั่น พรั่นระย่อ ต่อไพรี

๏ แท็กซี่ก็มีศักดิ์ ยังรู้รัก ในศักดิ์ศรี
ใครหาญมาย่ำยี ต้องกำราบ ให้ราบสิ้น
เลื่องชื่อระบือไกล จารึกไว้ ในแผ่นดิน
ควรคู่อัศวิน ของประชา น่าเชิดชู

๏ ชีพนี้ได้พลีไว้ เป็นแรงใจ ให้ต่อสู้
ลูกหลานจงรับรู้ ความขื่นขม ระทมไหม้
ภูมิหลังอันฝังลึก ความรู้สึก ที่ฝังใจ
ปวงชนต้องยิ่งใหญ่ ไม่ให้ใคร มาลบหลู่

๏ ผู้กล้าพลันลาลับ ไม่หวนกลับ มารับรู้
วิญญาณล่องลอยสู่ สรวงสวรรค์ บนชั้นฟ้า
กำเนิดยังภพใหม่ ในหมู่เทพ ทวยเทวา
เสรีที่ใฝ่หา ก็สุกปลั่ง มลังเมลือง

๏ หลับเถิดผู้แกร่งกล้า ปวงประชา ยังหนุนเนื่อง
ขบกันเป็นฟันเฟือง จะรุกรบ ไม่หลบลี้
นวมทองเป็นแรงใจ ให้หาญสู้ ผู้ย่ำยี
เผด็จการผู้กดขี่ ต้องพ่ายแพ้ แก่นวมทอง

วโรทาห์: ๑๓ กันยายน ๒๕๕๐



Sunday, September 23, 2007

ยอดหญิงในดวงใจ

๏ มือหนึ่งอุ้มลูกน้อย อีกมือค่อย ประคองลูบ
ซบลงประจงจูบ แล้วกล่อมขับ จนหลับผล็อย
วางลูกแล้วหยิบดาบ จะออกปราบ พวกคนถ่อย
หญิงไทยไม่เคยถอย เข้าโรมรัน ไม่หวั่นเกรง

๏ ศักดิ์ศรีสตรีไทย ไม่ยอมให้ ใครข่มเหง
อุ้มลูกผูกกระเตง ยังออกศึก อย่างฮึกหาญ
หน้าไหนไม่นึกพรั่น ขอฟาดฟัน เผด็จการ
แผ้วทางให้ลูกหลาน ได้เติบใหญ่ ในแผ่นดิน

๏ ลูกรักคือดวงใจ ทั้งรักใคร่ ใฝ่ถวิล
ห่วงหาเป็นอาจิณ เฝ้าปกป้อง ประคองขวัญ
เคียงบ่ากับสามี คอยเป็นศรี คู่ชีวัน
แนบข้างไม่ห่างกัน ดุจจันทรา คู่อาทิตย์

๏ ยอดหญิงในดวงใจ พธูไทย ในดวงจิต
อิงแอบแนบสนิท เป็นคู่ครอง ในห้องหอ
ภัสดาถึงคราเศร้า เธอเคลียเคล้า เฝ้าพะนอ
ทักษิณยังระย่อ ยอประณต พจมาน

วโรทาห์ (๒๐ กันยายน ๒๕๕๐)

Wednesday, September 19, 2007

ชื่นชมผลงานหนึ่งขวบปี

วันเวลาผันผ่านรวดเร็วน่าใจหาย พริบตาเดียววันที่สิบเก้าเดือนเก้าก็เวียนมา
บรรจบอีกครั้ง นับเป็นวันครบรอบหนึ่งขวบปีที่เจ้าได้เสียสละอย่างยิ่งใหญ่ นำพา
พี่น้องของเจ้าเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายเข้าปล้นเอาอำนาจไปจากมือของพวกข้า เหตุ
เพราะพวกข้าไม่ดีเอง ไร้ความสามารถแยกแยะดีชั่ว ถึงกับใช้อำนาจที่มีอยู่น้อยนิด
ไปเลือกเอาคนไม่ดีมาปกครองบ้านเมือง จึงต้องลำบากพวกเจ้าออกมาปล้นชิง
บุญคุณครั้งนี้ใหญ่หลวงนัก แม้ตายยังมิอาจชดใช้

พูดไปแล้วละอายใจนัก แม้อยากขอบคุณคนที่เชื้อเชิญเจ้ามาก็ยังมิอาจรู้ได้ว่ามัน
เป็นผู้ใดกันแน่ ถึงถามเจ้า เจ้าก็คงมิยอมปริปาก เมื่อวันแรกๆยังเห็นพวกมันโผล่
หน้ามาออกรับกันมากมาย คาดไม่ถึงพอพวกข้ากล่าวชมเชยไปหลายคำกลับมุดหัว
หนีหายไปหมดสิ้น สุดท้ายทุกคนปฏิเสธเสียงลั่นไม่มีส่วนเกี่ยวพันกับเจ้าแม้แต่
น้อย จึงคาดว่าคนพวกนี้คงเป็นแค่พวกแอบอ้าง เสียดายที่ตัวจริงกลับไม่โผล่
ออกมารับความขอบคุณ แต่เอาเถอะ ไหนๆก็มาถึงขั้นนี้แล้วจะไม่ชื่นชมผลงาน
ของเจ้าเลยก็คงไม่ได้ เจ้าสู้ตรากตรำมาหนึ่งปีเต็มย่อมต้องมีผลงานอยู่บ้าง แม้ไม่มี
มากยังต้องมีน้อย ไม่ว่ายังไงวันนี้ต้องขอบังอาจเอ่ยถึงสักสองสามคำ

ก่อนอื่นมิอาจไม่ชมเชยน้ำใจของเจ้า หลังจากทำงานสำเร็จลุล่วง ยังมีน้ำใจคิดราคา
กันเอง ส่งเทียบมาเรียกเก็บเงินเพียงไม่กี่พันล้านอีแปะเป็นค่าใช้จ่ายในการเข้า
ปล้น หยาดเหงื่อแรงกายของพวกข้า ใช้จ่ายไปเพียงแค่นี้นับว่าเล็กน้อยยิ่งนัก เทียบ
ไปแล้วความเสียสละของพวกเจ้านับว่าสูงส่งดังขุนเขา พวกข้ายังมิอาจเทียบได้
เพียงแค่เศษเสี้ยวธุลีดิน นึกแล้วยังรู้สึกเกรงใจจริงๆ คิดว่าการทำงานครั้งนี้พวกเจ้า
คงขาดทุนไปไม่น้อย ถ้ายังไงขอให้ถือเสียว่าขาดทุนวันนี้เพื่อวันข้างหน้า ในเมื่อ
เจ้าคิดราคาไม่แพงวันหน้ายังไงยังต้องอุดหนุนใช้บริการพวกเจ้าอีก

พูดถึงผลงานด้านสังคม หนึ่งขวบปีที่ผ่านไปนับว่ามิเสียแรงเปล่า ว่าไปแล้วเจ้าก็มี
ผลงานไม่น้อย หากมิใช่เพราะเจ้าไหนเลยพวกข้าสามารถหยั่งรู้ว่ากาขาวเป็นเช่น
ไร คาดไม่ถึงจริงๆว่า แท้ที่จริงแล้ว พวกมันกลับเป็นเพียงนกกาตัวหนึ่งที่ย้อมขน
เป็นสีขาวราวเกล็ดหิมะ เพียงเลียนแบบท่าทางกรีดกรายดั่งพญาหงส์ก็สามารถตบ
ตาพวกข้ามาได้หลายสิบปี ช่างน่าเลื่อมใสนัก หากมิใช่เพราะพวกมันออกมาโลด
เต้นช่วยเหลือเจ้าจนสีขนหลุดร่วงมองเห็นสีดำน่าเกลียดแล้ว พวกข้าใยมิใช่ยังคง
โง่งมอยู่ต่อไป

คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ หากมิใช่พวกเจ้าเปิดโปงออกมาไหนเลยพวกข้าสามารถหยั่งรู้
ได้ว่าใครคือผู้ทรยศที่เกาะติดอยู่ข้างกายพวกข้ามาเนิ่นนาน เจ้ายังทำให้พวกข้าได้
รับรู้รสชาดของการถูกหักหลังจากคนข้างกายว่ามันเจ็บปวดสาหัสเพียงใด
ยิ่งกว่านั้นยังทำให้พวกข้าได้ลิ้มรสความอยุติธรรมที่ขมขื่นกว่ายาขมนับหมื่นๆเท่า
ใครเลยคาดคิดว่าบ้านเมืองยังมีตุลาการที่ไร้ความเที่ยงธรรมได้ถึงเพียงนี้

ยังมีคนคนหนึ่งที่เจ้าห้ามเอ่ยนามหากมิประสงค์จะประณามมัน พวกเจ้าพร่ำบอก
ต่อพวกข้าว่ามันคดโกงทั้งโคตร เสียงป่าวร้องทั่วทั้งปฐพีไหนเลยผู้คนมิหวั่นไหว
ใครเลยมิเคลือบแคลงคนผู้นั้น เจ้าถึงกับแต่งตั้งจอมมารอัปลักษณ์ทั้งห้าไป
ตรวจสอบมันอย่างป่าเถื่อน ใช้วิธีต่ำช้าสามานย์ไม่คำนึงถึงความยุติธรรม อีกห้า
มารนั้นก็ยังมีความแค้นฝังลึก เนื่องเพราะบิดามารดาของพวกมันถูกคนผู้นั้นเข่น
ฆ่าตายทั้งโคตร สุดท้ายตรวจสอบมาจนครบขวบปียังไม่พบหลักฐานความผิด
เด่นชัดแม้สักหนึ่งชิ้น นึกไม่ถึงว่า ที่แท้กลับเป็นอุบายรับรองความบริสุทธิ์ให้แก่
คนผู้นั้น ทำให้พวกข้าหายเคลือบแคลงจนหมดสิ้น นับว่าเจ้าช่างลุ่มลึกนัก

หันมามองด้านการเมือง ผลงานของเจ้ายิ่งน่าเลื่อมใส ใครเลยคาดคิดว่าเคล็ดวิชา
สมานฉันท์พิฆาตมันของเจ้าจะทรงอานุภาพ ทำให้การเมืองชัดเจนได้ถึงเพียงนี้
ก่อนนี้จุดยืนของข้ายังคลุมเครือ ข้าพร้อมที่จะเลือกทุกพรรคที่เสนอนโยบายตรง
ใจข้า มาบัดนี้ข้ากลับไม่คลุมเครืออีกต่อไป ข้าพร้อมที่จะไม่เลือกพรรคใดเลย
นอกจากไทรักไท แม้เจ้าจะหาเหตุยุบพรรคไปแล้วก็จริงแต่ถึงอย่างไรวิญญาณไท
รักไทก็ยังคงอยู่ในใจของพวกข้า ขอเพียงรู้ว่าพรรคใดรองรับจิตวิญญาณไทรักไท
พวกข้าก็จะเลือกพรรคนั้นโดยมิสนใจว่ามันชื่อเรียงเสียงไร จึงขอบอกไว้ว่าเจ้าก็
อย่าได้ตามรังควานนักเลย พี่น้องของข้ามีอยู่นับสิบล้าน ถูกเจ้าตีกระหน่ำจน
รวมตัวกันเหนียวแน่นกลายเป็นพลังมหาศาล นี่ย่อมไม่ใช่เรื่องล้อเล่น อย่างน้อยก็
ได้ทำให้พวกเจ้าอกสั่นขวัญแขวนมาแล้วเมื่อวันลงประชามติจอมปลอมที่ผ่านมา
หากเจ้าปิดกั้นจนไม่มีพรรคให้เราเลือก เราก็ขอไม่เลือกพรรคใดเลย

พูดถึงผลงานด้านเศรษฐกิจ ช่างน่าอัศจรรย์นัก เคล็ดวิชาหั่งเช้งเพียงพออันลือลั่น
ของเจ้าถึงกับสั่นฟ้าสะเทือนดิน คาดไม่ถึง ก่อนนี้พวกข้าถึงกับกระเสือกกระสน
หากินให้ครบสามมื้อนับว่ามิรู้จักเพียงพออย่างยิ่ง เมื่อมารับการถ่ายทอดกระบวน
ท่าสองมื้อยื้อชีวิตจึงค่อยสุขสบายขึ้น บัดนี้พวกข้าไม่ต้องดิ้นรนมากแล้ว เป็น
เพราะหันมากินข้าวคลุกน้ำปลาเพียงวันละสองมื้ออย่างเพียงพอ ยิ่งมาถึงวันนี้
ถึงกับมีพวกเราบางส่วนก้าวหน้าไปถึงขั้นฝึกปรือท่าไม้ตายมื้อเดียวเหนี่ยว
วิญญาณแล้ว ช่างน่ายินดีนัก

นึกไปแล้วก็ใจหาย เหตุเพราะอีกไม่นานเจ้าก็ต้องคืนอำนาจกลับมาให้พวกข้าไป
เลือกตั้ง ยังอดขอบใจไม่ได้ที่เจ้าไม่คิดทอดทิ้งพวกข้า เพียงแค่ถอยไปชักใยอยู่
เบื้องหลัง เพราะไม่อาจวางใจว่าพวกข้าจะสำนึกได้หรือยัง ถ้าไม่เป็นการรบกวน
จนเกินไป หลังเลือกตั้งยังคิดว่าจะขอร้องให้เจ้ามาปล้นพวกข้าอีกสักครั้ง หากมี
โอกาสให้พวกเจ้าสร้างผลงานอีกสักครึ่งปีคงเพียงพอให้แยกแผ่นดินออกเป็น
เสี่ยงๆ ราษฎรต่างแยกย้ายไปอยู่อาศัยในแผ่นดินที่ตัวเองชอบ ใยมิใช่เรื่องน่ายินดี
เล่า ยิ่งนึกยิ่งอยากให้ถึงวันนั้นเร็วๆ

ข้าคิดไม่ออกจริงๆว่ายังมีสิ่งใดน่ารื่นรมย์ไปกว่านี้อีก…

วโรทาห์ (๑๙ กันยายน ๒๕๕๐)

Sunday, September 2, 2007

ข้าคือประชาชน

๏ ข้าคือประชาชน เกิดอยู่บน แผ่นดินไทย
เผ่าพันธุ์อันเกรียงไกร เป็นชาวนา อยู่ป่าดง
มีศักดิ์และมีสิทธิ มีชีวิต อันสูงส่ง
ภูมิใจในเผ่าพงษ์ ทรนง ในพงษ์พันธุ์

๏ แผ่นดินคือถิ่นข้า มีแผ่นฟ้า คอยกางกั้น
ขุนเขาเป็นเขตขัณฑ์ ลำเนาป่า เป็นรังนอน
จอบเสียมดั่งอาวุธ ไว้สับขุด และฉุดถอน
คันไถที่แบกคอน ไม่เคยไพล่ ไปไถคน

๏ เก่งกล้ามาจากไหน ทหารไทย ท่านนายพล
หาญท้าประชาชน จะเอาไง ไม่เคยหวั่น
เอ็งคน-ข้าก็คน อีกมือเท้า ก็เท่ากัน
ต่างกันแต่ชนชั้น จะแค่ไหน ไม่นึกเกรง

๏ ถือปืนยืนจังก้า ประกาศท้า อยู่เหย็งๆ
วางท่าเป็นนักเลง ทีเจอโจร กลับโจนหนี
แร้งกาถลาบิน ทำโผผิน อย่างอินทรี
สัญชาติทรพี พอได้ดี เป็นลืมตัว

๏ ซุกหน้าในป่ารก ให้ช่วยปก กะลาหัว
แค่นี้ยังขลาดกลัว จะสู้ศึก อย่านึกหมาย
มุ่งทำแต่กรรมชั่ว พอจวนตัว เลยกลัวตาย
หวังพึ่งซึ่งกฎหมาย ให้เว้นโทษ จนโจษจัน

๏ ประชาใฝ่สงบ แต่ถึงรบ ไม่นึกหวั่น
เป็นไงก็เป็นกัน ถึงคราวศึก เราฮึกหาญ
คมเคียวที่เกี่ยวหญ้า เป็นคมพร่า คนสามานย์
หมายหัวเผด็จการ ที่หาญท้า ประชาชน

วโรทาห์ (๒ กันยายน ๒๕๕๐)