แป๊ะครวญ..ทำไมกู้ชาติ ไม่หมูเหมือนกู้แบ๊งค์

หลังจากที่ปล่อยให้ม็อบแป๊ะ นั่งกินนอนกิน โดยไม่ได้มรรคได้ผลอะไรมานมนาน จะผ่านหลัก 200 วันอยู่รอมร่อ เงินทุนก็ร่อยหรอไปตามลำดับ จึงมีเสียงทุบโต๊ะโครมใหญ่มาว่า ต้องจบให้ได้ ก่อนถึงวันนั้น จะมามั่วนิ่มกินฟรีอยู่ฟรีไม่ได้อีกแล้ว ลุงลองจึงจำต้องเต้นก๋า ออกมารับมุกงกๆว่า จ้าๆ..ขอครั้งนี้ครั้งสุดท้ายจริงๆ รับรองว่า..ม้วนเดียวจบ

พลันที่เสียงกลองศึกดังระรัว นกแร้งก็เริงร่า พากันกระพือปีกด้วยความยินดีปรีดา ว่าลาภปากอีกแล้ว โจ๊กเนื้อบดละเอียดด้วยระเบิดปิงปอง ผิดกับบรรดานักวิชาการหัวขวด นักสิทธิมนุษยชน คนเสื้อขาว ชาวสานเสวนา ที่ต่างแตกกระสานซ่านเซ็น มุดหัวหายเงียบกันเกลี้ยงจ้อย

ไม่เห็นมีหน้าไหนกล้าออกมาต่อยหอยอีกว่า อย่าใช้ความรุนแรง..อย่าใช้ความรุนแรง

ม็อบบรรดาศักดิ์ซะอย่าง มันก็ดีไปแปดอย่้าง อย่างนี้นี่เอง อาศัยว่าเส้นปึ้กเป็นก๋วยจั๊บ จะหยิบจะจับอะไรมันเลยดูราบรื่นไปหมด อยากยึดอะไรก็ยึด อยากพังอะไรก็พัง รับรองได้ ไม่มีใครกล้าหือ ตาชั่งก็พวกเรา ตำรวจก็กลัวหงอ ทหารยิ่งไม่ต้องห่วง เพราะพวกนั้นมันไม่ใช่..ทหารของประชาชน

ที่เห็นเย้วๆกันอยู่หน้าฉากนั้น ถือว่าเด็กๆ ของจริงนั้น มันบ๊ะละฮึ่ม เรียงแถวแน่นปึ้กอยู่หลังฉากเป็นกะตั๊ก เห็นแล้วจะหนาว ทั้งมือที่มองไม่เห็น นั่งยิ้มแป้นโบกพัดอยู่ไหวๆ ทั้งนักวิชาการสอพลอ และนักอะไรต่อมิอะไร อีรุงตุงนังไปหมด ทั้งสื่ิอมวลชั่วสุนัขรับใช้ ที่คอยทำหน้าที่ดาบสอง และที่ขาดไม่ได้คือกองทัพของใครก็ไม่รู้ ที่สแตนด์บายไว้ รอสัญญาณ ปฏิวัติลูกเดียว

และแล้วเมื่อถึงเวลาก็มาตามนัด เหล่าอสุรกายภายใต้การบังคับบัญชาของจอมอสูร เข้าปิดล้อมรัฐสภาเอาไว้ทั้งแปดด้าน กะว่างานนี้ยังไงก็ต้องมีตายโหง แต่นึกไม่ถึงว่า จะมาเสียรู้ให้ เซียนเหนือเซียนอย่างปู่ชัย ที่ก่อนนี้ ก็ลงทุนนั่งยันนอนยัน ตะแคงยัน จนแป๊ะแน่ใจ ว่าการประชุมรัฐสภาครั้งนี้ ยังไงก็ไม่ย้ายเด็ดขาด

ยิ่งไปกว่านั้น เจ้ามาร์คจอมบอยคอต ยังดอดออกมาช่วยสำทับเผื่อเหนียวให้อีกแรงว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็แล้วแต่ ครั้งนี้ต้องประชุมให้ได้ ปู่ต้องเข้าใจ ว่ามาร์คอยากประชุม..มาร์คจาปาชุม

ที่ไหนได้ พอเอาเข้าจริง หมู่มารจัดการยกทัพหลวง มาประจัญหน้ากับทัพตำรวจ พล็อตเรื่องเหมือน 7 ตุลาเป๊ะ ผิดกันแต่ว่า ครั้งนี้ไม่มีมั่ว แป๊ะแอนด์ลอง วางหมากแก้เกมส์มาเจ๋งเป้ง รอเสียงปืนอย่างเดียว ก็เข้าล็อค จู่ๆปู่ชัยก็กลับลำเอาดื้อๆ จากที่เคยเสียงแข็งว่ายังไงก็ไม่ย้าย พลิกลิ้นแผล็บบอกว่า ถ้างั้นเลื่อนไปก็ได้วะ อ้าว..เล่นง่ายนะปู่

เหวอไปเลยแป๊ะ อย่างนี้เขาเรียกว่าชกวืด อุตส่าห์ลงทุนค่าม็อบไปบานตะไท สุดท้ายทำได้เพียงแค่จั่วลม ซวยกันหละคราวนี้ เงินทองก็เบิกจ่ายไปเรียบวุธแล้ว จะกลับไปรายงานต่อนายทุนยังไงดี

สรุปว่า เพราะปู่ชัยคนเดียว ทำให้เสียแผนหมด ตกลงวันที่ 24 ทั้งวัน โหลยโท่ยเละเทะ ได้แต่พาม็อบเดินทัวร์ทั่วไปหมด เที่ยวไปตัดน้ำตัดไฟที่โน่นที่นี่ ฆ่าเวลาให้หมดวันไปเฉยๆ กันไม่ให้โดนเฉ่งปี๋ ว่ารับเงินมาแล้วไม่ทำงาน งานนี้เล่นเอาแป๊ะเก๊กซิม จนอยากจะบ้าตาย ว่าทำไม๊ทำไม กู้ชาตินั้น มันถึงไม่หมูเหมือนกู้แบ๊งค์

ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ยังไงค่าแรงก็ต้องจ่ายอยู่ดี แป๊ะเลยพาม็อบออกโชว์พาวซะเลย แต่ที่ไหนได้ กลายเป็นโชว์กร่างไปทั่วกรุง ยึดรถเมล์ ปิดสี่แยก รุมยำตำรวจ สารพัดถ่อยที่จะทำ จนชาวบ้านที่นั่งจ้อง มองเรื่องจริงผ่านจอ เอือมระอากันไปหมด ดูไปคันง่ามนิ้วมือนิ้วเท้าไปตามๆกัน

ที่หวังจะได้ เลยกลายเป็นเสียกับเสีย ลามปามไปถึงหัวหน้าม็อบที่อยู่เบื้องหลัง ที่ถึงวันนี้ มีใครไม่รู้..ว่าเขาคือใคร

ต้องขอแสดงความนับถือ สีแดงที่ยังอดใจไว้ได้ ไม่เต้นไปตามเกมส์ ที่สีเหลืองออกมากร่างกวนโอ๊ย ท้ารบไปทั่ว คงกะว่าจะทำทาง ให้เกิดสงครามกลางเมือง ทหารพวกมันจะได้เสล่อออกมาเป็นพระเอกขี่ม้าขาว สะด๊วบประเทศไปอีกกระทอก

ประชาชนตาดำๆ ในยุคกาขาวอย่างนี้ มันก็ต้องท่องคาถามหาอึด ให้คล่องเป็นธรรมดา ช่วยไม่ได้ ดันใส่เกือกมาเกิด ในประเทศที่ทหารยิ่งใหญ่กว่านายกฯ ยกเว้นนายกฯที่เป็นทหาร ในประเทศที่ฝ่ายค้าน ไม่ถนัดเรื่องการต่อสู้ในสภา

แต่ถ้าเป็นเกมส์ข้างถนนแล้ว..ถึงไหนถึงกัน

วโรทาห์: 25 พ.ย. 51