แป๊ะแย่แล้ว..ถอยก็แพ้ รุกคืบก็สงคราม เจรจาก็สายไป

เหิมเกริม ต้องเรียกว่าเหิมเกริมจนเกินพิกัด หลังจากที่วาทกรรมสู้เพื่อใคร ได้รับการคอนเฟิร์ม เลยฮึกเหิมกันใหญ่ ราวกับได้ดาบอาญาสิทธิ์ ยังไงยังงั้น นึกอยากทำอะไรก็ทำ ไม่ต้องเห็นหัวประชาชนกันแล้ว สุดท้ายเลยพาตัวเองมาจนตรอกจนได้ ถ้าถอยคราวนี้ก็แพ้ราบคาบ ขืนรุกคืบอีกก็เจอสงคราม ครั้นจะมาเปิดเจรจากันตอนนี้ก็สายเกินไป

อาจ จะเพราะว่าเวลามันมีจำกัด เมื่อนายใหญ่ประกาศิตมาว่า ต้องจบให้ได้ภายในวันที่ 4 คราวนี้เลยออกลูกมั่ว ประกาศว่าม้วนเดียวจบ แล้วเปิดคอกออกลุยเลย นึกไม่ถึงว่า จุดเปลี่ยนมาอยู่ที่ปู่ชัยจอมแสบ ขานี้ยิ่งแก่ยิ่งเก๋า หลอกให้มาล้อมรัฐสภาแล้วย้ายหนีเปิดแน่บ คราวนี้เลยเละเทะ จากม้วนเดียวจบ กลายเป็นม้วนเดียวจอด เจอปู่ชัยพาทัวร์ออกทะเล กู่ไม่กลับมาจนถึงวันนี้

แทนที่ว่า พลาดแล้วพลาดเลย วันหน้าค่อยมาว่ากันใหม่ แต่เพราะรอไม่ได้อีกแล้ว จึงต้องป่วนต่อ เรียกว่าออกมาครั้งนี้ ยังไงก็ต้องมีเรื่องให้จงได้ แล้วก็สมใจอยากซะที เมื่อไปยึดสนามบินนานาชาติเข้า คราวนี้เลยเป็นเรื่อง ฉาวโฉ่ไปทั่วโลก ยกระดับขึ้นไปเป็น "พันธมิตรประชาชนเพื่อก่อการร้าย" เรียบร้อยโรงเรียนแป๊ะ

เจอประชาชนด่าจนหูตูบ แนวร่วมน้อยใหญ่ ถึงกับเบี่ยงตัวหลบกันวูบวาบ ไม่มีใครยอมร่วมหัวจมท้ายด้วยเลยงานนี้ เพราะคนที่ออกมาด่าไม่ใช่แค่ฝ่ายตรงข้าม แต่เป็นประชาชนทั่วไปที่เป็นกลาง อย่างที่แป๊ะเรียกว่าชิงหมาเกิดนั่นแหละ หนำไม่ซ้ำ พวกชิงแป๊ะเกิดอย่างเหล่าพันธมิตร ยังบอกเลิกศาลากันเป็นพรวน ไม่ตายงานนี้แล้วจะไปซี้งานไหน

ความฉิบหายแผ่ขยาย ลามปามเป็นวงกว้าง สื่อนอกประโคมข่าวกันใหญ่โต แม้ว่าสื่อในจะทำมึน รายงานข่าวไปแกนๆ

สำเร็จแล้วแป๊ะ ได้ดังระเบิดเถิดเทิงกันก็คราวนี้ ในขณะที่บินลาดินเริ่มอับแสง บินลาแป๊ะก็เข้าเสียบแทนได้อย่างเหมาะเหม็ง ต่อไปนี้ไม่ว่าแป๊ะจะเดินทางไปประเทศไหน ใครต่อใครเป็นได้เผ่นกันกระเจิง ร้องแรกแหกกระเชอว่ามาแล้ว "ผู้ก่อการร้ายจากซัวเถา"

ทำเป็นเล่นไป เรื่องก่อการร้ายนี่ ชาวโลกเขาตื่นกันนัก นี่ถึงขนาดว่า ถ้าไม่จัดการให้เรียบร้อยในเร็ววัน ยูเอ็นกะจะมาลุยเอง ทุกอย่างเตรียมพร้อมไว้แล้วเสร็จสรรพ คอมมานโดจากสหรัฐฯ จูงแขนอิสราเอล ตั้งท่ารอบุกเข้ามาชิงตัวประกัน ถึงเวลานั้นก็ตัวใครตัวมัน ป๋าอย่ามาแอบยิ้ม เพราะที่จะขนกันมานั้น มันหน่วยสวาท ไม่ใช่หน่วยสังวาส

ปล่อย ให้คนชั่ว ทำริยำตำบอนกับประเทศไทยถึงขนาดนี้ ผู้หลักบักใหญ่ยังอยู่สุขสบา่ยกันดี ไม่รู้ไม่ชี้ ทำเป็นทองไม่รู้ร้อน จึงไม่แปลกที่ครั้งนี้ เป้าโจมตีของประชาชน จะอ้อมหลังแป๊ะไปยังผู้มีอุปการคุณทั้งหลาย เสียงก่นประนาม ด่าพ่อล่อแม่ ว่าพอกันได้หรือยัง จะต้องให้วอดวายกันอีกเท่าไหร่ ถึงจะสาแก่ใจ

ขนาด เด็กม.7แถวบ้าน ที่บ้าๆบวมๆ เที่ยวนี้ยังมาแปลก แทนที่จะตามน้ำไปกับม็อบแป๊ะ เฉกเช่นทุกครั้งที่ผ่านมา มันเริ่มรู้จักคิดใหม่ทำใหม่ แล้วออกมาลอยแพแป๊ะเฉย แต่ยังไม่วายไว้ไมตรี มีหยิกข่วนเล็กน้อย แล้วแฉลบมาแว้งกัดรัฐบาล ตามสันดาลเดิม แสดงว่าปิดสุวรรณภูมิเที่ยวนี้ กองเชียร์แมลงสาบ ก็โดนดีไปเต็มเปา ถึงได้ออกมาดิ้นกันพอเป็นพิธี

สงสารก็แต่บักป๊อก ที่คอยนั่งตัวลีบไม่อยากเอามือซุกหิ่บ ยิ่งกลัวๆอยู่ ยังมาเจอจนได้ บอกแล้วว่าการเมืองต้องแก้ด้วยการเมือง ยังมาสั่งป๊อกให้ไปลุยถั่วเอาสนามบินคืน ใครเชื่อก็บ้าแล้ว คนพวกนั้น ป๊อกคุยกะมันรู้เรื่องซะเมื่อไหร่ แล้วถ้าเกิดหน้ามืดขึ้นมา ใช้กำลังเข้าปราบหละก้อ เป็นได้งานช้าง กลับบ้านไป เจอพันธมิตรบิดหู แล้วใครหน้าไหน จะมาช่วยได้

สรุปว่างานนี้ ป๊อกช่าป๊อกรับเละ เจอไปทั้งขาขึ้นขาล่อง เรียกว่าเหมาจ่าย 2 เด้งรอบวง หมดตูดกันพอดี ยิ่งมีทุนมาน้อยๆอยู่ สาเหตุก็ไม่ใช่อะไร เพราะไก่อ่อนแท้ๆ เลยตัดสินใจมั่วซั่ว โตจนหมาเลียก้นไม่ถึง ดันแยกแยะไม่ออก ระหว่างการเมืองกับการมุ้ง

กองทัพนั้นถือเป็นเครื่องมือของรัฐบาล โดยหน้าที่แล้ว ถ้ารัฐบาลสั่งการโดยชอบก็ต้องทำ แต่นี่ดันมาเข้าเกียร์ว่าง ไม่รู้ว่าไปจำขี้ปากใครมา ว่าการเมืองต้องแก้ด้วยการเมือง แล้วในระบอบประชาธิปไตย มีรัฐบาลไหนที่ไม่ได้มาจากการเมือง ถ้างั้นก็ไม่ต้องฟังคำสั่งรัฐบาลละซีท่า คอยฟังท่านมหาอำมาตย์เอกก็พอหรือไง

แล้วทีไปเรียกใครต่อใครมาประชุม แล้วออกมาสั่งนายกฯให้ยุบสภาฯ ทำไมทำได้ หรือจะบอกว่าไม่รู้ ว่านั่นแหละการเมืองทั้งดุ้น ไม่ใช่กงการอะไรของแกซักหน่อย ทีอย่างนี้ ทำไมสาระแนนัก

นี่แหละบทเรียนราคาแพง คบกับใครไม่คบ ดันไปคบอธิการบ่ดีม.นกเขา คนที่วันๆไม่ทำอะไร ปลิ้นปล้อนแสวงหาอำนาจไปเรื่อย จนหมดเครดิตแล้ว ยังไปเชื่อมันอีก นี่ถ้าเป็นตัวของตัวเองซะหน่อย กล้าๆฟันธงไปเลย ว่ากฎหมายต้องเป็นกฎหมาย ใครมาเป็นอันธพาลต้องข้ามศพป๊อกไปก่อน ป่านนี้ขี้คร้าน เสียงแซ่ซ้องรับไม่หวาดไม่ไหว

วันๆดันไปง่วนแต่จะหาทางลอยตัว แล้วพอมันลอยไม่ขึ้น เลยโดนซะหูตูบ สมน้ำหน้า โดนด่าฟรี ไม่มีใครเขาไปพุทโธด้วย หน็อยแน่..ดันมาเล่นง่าย

สลายม็อบไม่ได้ ปฏิวัติก็ไม่กล้า เลยหันมาไล่รัฐบาลซะเลย

วโรทาห์: 28 พ.ย. 51