๏ ลุสองห้า ห้าหนึ่ง ถึงอาเพศ
ให้เกิดเหตุ ทั่วหล้า เป็นอาถรรพ์
สะท้านเทือน เลื่อนลั่น ครั่นครืนครัน
ด้วยโจรไพร ไจรัญ อันธพาล
๏ กระทืบบาท ผาดแผลง สำแดงฤทธิ์
ประกาศิต ก่อศึก ด้วยฮึกหาญ
สัปดน ชนชั้น อันสามานย์
เข้ารอนราญ ผลาญกัน ให้บรรลัย
๏ ปวงประชา เสียขวัญ พลันสะทก
ตื่นตระหนก อกสั่น ประหวั่นไหว
เห็นหมู่มาร เคลื่อนพล สกลไกร
แลทางไหน ไม่มี ที่พึ่งพา
๏ สุดระทม ขมไหม้ อยู่ในอก
เหมือนแผลฟก ชอกช้ำ ระกำหนา
เขาเหยียบซ้ำ ย่ำยี เข้าบีฑา
ดั่งประดา ส่ำสัตว์ อสุรี
๏ นภากาศ ฉาดฉาน ปานสีเลือด
ดังกรีดเชือด เฉือนใจ ระบายสี
กระทั่งดิน ถิ่นพื้น ปฐพี
เป็นวารี สีชาด อันราดริน
๏ ฤาถึงคราว นครินทร์ จะสิ้นชาติ
ประชาราษฎร์ ฉิบหาย มลายสิ้น
ฤาหลั่งเลือด อีกครา ทาแผ่นดิน
เพื่อล้างถิ่น กาขาว ให้วาวแวว
วโรทาห์: 15 ต.ค. 51
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment