อันใดย้ำหน้าเจ้า จนหงอย
ลวดลายดุจร่องรอย รองเท้า
ดูดั่งยังอยากคอย คู่ใหม่
สมแล้วตะกวดเฒ่า หน้าแหลม ฟันดำ
วันวันหมั่นแกว่งปาก หาเสี้ยน
ค่ำเช้าเฝ้าแวะเวียน สำราก
เห็นหน้าอยากอาเจียน อ้วกแตก
ทีเผลอเตะผ่าหมาก ล้มคว่ำ หน้าเขียว
ไร้มิตรผู้ปราดเปรื่อง ช่วยชี้
ไร้บุพการี สอนสั่ง
ไร้สำนึกชั่วดี เลวสุด แล้วเฮย
คั่งแค้นเคียดชิงชัง ฝังเข้า กระดูกดำ
เจียนอยู่เจียนไปแล้ว เต็มที เฒ่าเฮย
จ่อขอบอเวจี แล้วหนา
หมั่นเพียรสร้างความดี โดยด่วน เถิดเอย
มัวทำตัวชั่วช้า ตายห่า หมาเมิน
วโรทาห์: ๕ พฤศจิกายน ๒๕๕๐
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment