สี่เสายังรู้พลาด

๏ ใช่ว่าชาย โอ่อ่า อาชาชาติ
ใช่องอาจ เก่งกล้า มาจากไหน
เพียงท่องบ่น คุณธรรม ประจำใจ
เลยยิ่งใหญ่ กว่าเหล่า ชาวประชา

๏ หยิ่งทะนง หลงไหล ว่าใจภักดิ์
คิดว่าศักดิ์ สูงเยี่ยม เทียมเวหา
ทุกหมู่เหล่า รู้เช่น ว่าเป็นกา
พวกขี้ข้า นั่งวอ เขายอเยิน

๏ ใช่ว่าสูง เทียมฟ้า มาแต่เกิด
ใช่กำเนิด สูงส่ง เป็นหงส์เหิน
หลงคารม คมคำ เขาทำเพลิน
เลยแสร้งเมิน คำด่า ประชาชัง

๏ ตั้งสี่ขา คาอยู่ ยังรู้พลาด
อีกนักปราชญ์ ชั้นครู ยังรู้พลั้ง
แค่สี่เสา เน่าใน จะใกล้พัง
ฤาจะยั้ง ยืนยง คงกระพัน

๏ อายุขัย เหลือน้อย กระจ้อยริด
ยังไม่คิด แผ้วถาง ทางสวรรค์
เห็นแต่เดิน ดุ่มโด่ ไปโลกันตร์
ไม่เคยหัน นึกห่วง ถึงปวงชน

๏ พอทวยราษฎร์ แช่งด่า ถลาหลบ
ครั้นประจบ สบช่อง เลยล่องหน
ไว้วันดี ผีห่า มันมาดล
คงได้ยล ลูกป๋า มาครองเมือง

วโรทาห์: ๑๙ ตุลาคม ๒๕๕๐