สะพรั่งกำสรวล

๏ โอ้สะพรั่ง นั่งเหงา ดูเศร้าหมอง
น้ำตานอง อาบหน้า พาอับเฉา
ถูกอ้ายแขก เพื่อนรัก มันหักเอา
นั่งหน้าเศร้า เปล่าเปลี่ยว อยู่เดียวดาย
๏ เคยแต่ควง ปืนจริง ออกยิงหมา
พอย้ายมา ตบยุง มันยุ่งหลาย
เพราะมันปาก ตลอด เลยวอดวาย
แสนเสียดาย ยศนี้ ที่หมายปอง
๏ เมื่อยามสิ้น วาสนา ชะตาขาด
หมดอำนาจ วาสนา คราสยอง
เคราะห์ก็ซ้ำ กรรมร้าย มาก่ายกอง
ตกกระป๋อง ยกแก๊งค์ เข้าแก่งคอย
๏ ทั้งเพื่อนลิ้ม เพื่อนวิด ก็หวิดม้วย
ดันมาช่วย เพื่อนพรั่ง ที่นั่งหงอย
ทวงตำแหน่ง ผบ. ที่หลุดลอย
เลยถูกสอย ลอยร่วง เข้ารวงรัง
๏ ก่อนเคยยอบ นอบนบ เข้าซบป๋า
หวังได้้มา ให้คุณ คอยหนุนหลัง
ป๋าก็ยัง นั่งเฉย มันเลยพัง
ปล่อยสะพรั่ง นั่งงง เฝ้าสงกา
๏ ถ้าเจองู เจอแขก ให้ตีแขก
แต่ทั้งแขก ทั้งงู ไม่สู้ป๋า
ถ้าเจอป๋า เจอแขก เดินแถกมา
พรั่งตีป๋า ก่อนแขก อย่าแปลกใจ

วโรทาห์: ๖ ตุลาคม ๒๕๕๐

!!! ขอแซวอีกแค่ครั้งเดียวแล้วเลิกนะพี่พรั่งนะ !!!