ข้าคือประชาชน

๏ ข้าคือประชาชน เกิดอยู่บน แผ่นดินไทย
เผ่าพันธุ์อันเกรียงไกร เป็นชาวนา อยู่ป่าดง
มีศักดิ์และมีสิทธิ มีชีวิต อันสูงส่ง
ภูมิใจในเผ่าพงษ์ ทรนง ในพงษ์พันธุ์

๏ แผ่นดินคือถิ่นข้า มีแผ่นฟ้า คอยกางกั้น
ขุนเขาเป็นเขตขัณฑ์ ลำเนาป่า เป็นรังนอน
จอบเสียมดั่งอาวุธ ไว้สับขุด และฉุดถอน
คันไถที่แบกคอน ไม่เคยไพล่ ไปไถคน

๏ เก่งกล้ามาจากไหน ทหารไทย ท่านนายพล
หาญท้าประชาชน จะเอาไง ไม่เคยหวั่น
เอ็งคน-ข้าก็คน อีกมือเท้า ก็เท่ากัน
ต่างกันแต่ชนชั้น จะแค่ไหน ไม่นึกเกรง

๏ ถือปืนยืนจังก้า ประกาศท้า อยู่เหย็งๆ
วางท่าเป็นนักเลง ทีเจอโจร กลับโจนหนี
แร้งกาถลาบิน ทำโผผิน อย่างอินทรี
สัญชาติทรพี พอได้ดี เป็นลืมตัว

๏ ซุกหน้าในป่ารก ให้ช่วยปก กะลาหัว
แค่นี้ยังขลาดกลัว จะสู้ศึก อย่านึกหมาย
มุ่งทำแต่กรรมชั่ว พอจวนตัว เลยกลัวตาย
หวังพึ่งซึ่งกฎหมาย ให้เว้นโทษ จนโจษจัน

๏ ประชาใฝ่สงบ แต่ถึงรบ ไม่นึกหวั่น
เป็นไงก็เป็นกัน ถึงคราวศึก เราฮึกหาญ
คมเคียวที่เกี่ยวหญ้า เป็นคมพร่า คนสามานย์
หมายหัวเผด็จการ ที่หาญท้า ประชาชน

วโรทาห์ (๒ กันยายน ๒๕๕๐)