จับอาวุธ... ขึ้นสู้

๏ เพราะปีศาจ ภูตผี มันยีย่ำ
หรือเวรทำ กรรมสร้าง แต่ปางไหน
จึงอาภัพ อับจน หนอคนไทย
จะหันหน้า พึ่งใคร ไม่มีเลย

๏ แหงนมองฟ้า เบื้องบน ยิ่งจนหนัก
คิดจะพัก พึ่งพิง กลับนิ่งเฉย
นึกถึงคำ พร่ำสอน แต่ก่อนเคย
ลมรำเพย แผ่วพลิ้ว ก็ปลิวพลัน

๏ ปล่อยอำมาตย์ ชาติชั่ว มากลั้วเกลือก
เที่ยวสอดเสือก แส่ส่าย ทำลายขวัญ
ขับสมุน ดาหน้า ท้าประจัญ
เข้าห้ำหั่น ฝูงชน จนเลือดริน

๏ เกิดเป็นไทย ไพร่ฟ้า หรือข้าทาส
จึงอนาถ ยากแท้ แทบแดดิ้น
ถูกลิดรอน ทอนสิทธิ ลงติดดิน
รวยระริน ลอยคอ จะรอจม

๏ แม้ชีพยั้ง ยังอยู่ คงสู้ต่อ
ขืนทดท้อ ต่อไป ไม่เห็นสม
ชีพจะดับ ลับลา ไม่ปรารมณ์
ขอถล่ม อำมาตย์ ให้อัปรา

๏ ยังแต่สอง มือนี้ ที่ว่างเปล่า
จะสู้เขา อย่างไร ไม่กังขา
จับอาวุธ ในมือ คือปากกา
เข้าคูหา กาเบอร์ สิบสองพลัน

วโรทาห์: ๒๔ พฤศจิกายน ๒๕๕๐