ไทยยามรำพัน

๏ ยามอย่างข้า บรรดาศักดิ์ หนักใช่ย่อย
เรื่องความถ่อย ไม่ต้องถาม ตามที่เห็น
ใครก็ทัก อยากเห็นหัว ตัวเป็นเป็น
ขอลายเซ็นต์ กันยิกยิก หงิกพอดี
๏ เคยพลาดท่า ตอนไปงับ จับงานตั๋ง
กะให้ดัง หวังผลเด่น เป็นเศรษฐี
ลงเท่าไหร่ มันหงายเก๋ง เจ๊งทั้งปี
ปิดบัญชี หนี้กลับรุ่ง พุ่งเข้าวิน
๏ 'ทัก'เพื่อนซี้ ที่ข้าเข็น จนเป็นใหญ่
หวังอาศัย ให้แฮร์คัท ตัดหนี้สิน
กลับพลิกผัน ดันจั่วลม ต้มแห้วกิน
ข้ายิ่งดิ้น มันยิ่งจู๋ ดูวังเวง
๏ เมื่อเพื่อน'ทัก' ไม่ช่วยทิ่ม ลิ้มเลยแย่
เพื่อนแท้แท้ มาทิ้งเพื่อน เหมือนทิ้งเอ๋ง
ทำอย่างนี้ มันไม่ใช่ ใจนักเลง
ปล่อยข้าเจ๊ง เอ็งก็จอด ต้องวอดวาย
๏ เมื่อข้าเจ๊ง เอ็งต้องซี้ ไม่มีเจ๊า
เมื่อต้องเฉา ข้าขอเฉ่ง เอ็งให้หงาย
ไหนๆข้า ต้องล่มจม ล้มละลาย
ตายเป็นตาย เจ๊งเป็นเจ๊ง เอ็งต้องพัง
๏ ประเทศชาติ ต้องซวยด้วย ช่วยไม่ได้
มันต้องตาย ไม่ให้มี ที่กลบฝัง
สุดเจ็บช้ำ ทำข้าแค้น แสนชิงชัง
ทั้งลุกนั่ง ยังคลั่งแค้น ไม่แคลนคลาย
๏ ถึงแถวนี้ ไม่มีมัน คนนั้นแล้ว
เห็นมันแกร่ว อยู่แถวนั้น พลันใจหาย
กลัววันหน้า มันหวนมา เอาข้าตาย
เลยแปลงกลาย เป็นยามถ่อย คอยไล่มัน
๏ ที่ปากกล้า แต่ขาสั่น คนมันเสียว
กลัวมันเฮี้ยว มาจับตู ทำหมูหัน
มันไม่รู้ คนอย่างตู หมูเขี้ยวตัน
เห็นขาสั่น มันสั่นสู้ ตูไม่ ก ก ก กลัว ว ว

วโรทาห์ (๑๒ กรกฎาคม ๒๕๕๐)