นักรบชาวดิน

๏ เดือนยังดับลับลาเวหาหาว
แม้หมู่ดาวเบื้องบนยังหม่นหมอง
ฝนยังหลั่งสั่งฟ้าน้ำตานอง
ร่วมเรียกร้องประชา-ธิปไตย
๏ โอ้ว่าปวงประชาน่าอนาถ
จอมอำมาตย์ยาตรามารุกไล่
ยกพหลพลยักษ์อันเกรียงไกร
เป็นทัพใหญ่ไล่ตีหมายชีวา
๏ ครั้นจะถอยร่นให้ก็ใช่ที่
ผิว่าหนีต่อไปไม่เข้าท่า
ลุกขึ้นสู้หมู่เราเหล่าประชา
อหิงสาท้ามารมาราญรอน
๏ ทั้งเด็กเล็กผู้ใหญ่ทั้งชายหญิง
สงบนิ่งในหว่างกลางสมร
สยบความเคลื่อนไหวดับไฟฟอน
แข็งกลับอ่อนย้อนจบสยบพาล
๏ เรายังมีเพื่อนพ้องและน้องพี่
ที่พร้อมพลีชีวามาร่วมต้าน
ไม่ระย่อต่อสู้ด้วยหมู่มาร
ดุจคลื่นธารถาโถมเข้าโรมรัน
๏ มหาชนออกรบเมื่อพลบค่ำ
ยินเสียงย่ำกลองศึกระทึกขวัญ
ทแกล้วกล้าผองเราเข้าประจัญ
ไม่ประหวั่นพรั่นหวาดอำนาจปืน
๏ เกิดเป็นไทหัวใจคือไทแท้
ไม่คิดแปรผันเป็นเช่นใครอื่น
สิทธิของเราเฝ้าหวงต้องทวงคืน
ไม่ให้ขืนเหยียบไว้ใต้บาทา
๏ เมื่อปวงชนผาดแผลงสำแดงฤทธิ์
ดั่งอาทิตย์สาดแสงอันแรงกล้า
ผลาญอำมาตย์ย่อยยับถึงอัปปรา
ปวงประชาพลันใหญ่ในแผ่นดิน

วโรทาห์ (๒๘ มิถุนายน ๒๕๕๐)