ศึกนี้ไ่ม่มีวันพ่ายแพ้ เพียงแต่เรายังต้องสู้ต่อไป

ไม่ได้เหนือความคาดหมายแต่อย่างใด เพียงแต่ยังไม่เข้าใจว่าทำไมจึงกล้าทำ ถึงแม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าเขานั้นเอาแน่ แต่ในใจลึกๆก็ยังคิดว่าคงไม่ แม้จะแอบหวังไว้ในใจ ว่าถึงที่สุดแล้วเขาคงจะไม่กล้า แต่สุดท้ายพวกเขาก็ทำจนได้ ในเมื่ออำนาจอยู่ในมือเขา แล้วเราจะทำอะไรได้ อย่างดีก็เพียงแค่อุทานว่า ช่างกล้านัก..ช่าง..กล้า..นัก

เสียใจก็ส่วนหนึ่ง แต่แค้นใจนั้นมากกว่า เมื่อความยุติธรรมถูกลิดรอน เป็นใครจะไม่แค้น เจ็บกายยังทนได้ แต่เจ็บใจนั้นทนยาก เมื่ออธรรมมันย่ำยี ชีวิตนี้จะอยู่ได้ยังไงกัน เมื่อสิ้นไร้ซึ่งศักดิ์ศรี ถึงอยู่ไปก็ใช่คน ถ้าแน่จริงก็อย่าช้า มาฆ่ากันให้บรรลัย

ศักดินานั้นเหี้ยมโหดเสมอ หากคิดว่าต้องฆ่าแล้ว พวกเขาไม่เคยลังเล เพียงแต่ว่าเมื่อเวลาผ่านไป พวกเขาก็คงอ่อนล้าไม่น้อย เพราะไม่ว่าจะฆ่าไปแล้วเท่าไหร่ พวกเขาก็ยังคงต้องฆ่าต่อไปไม่มีวันสิ้นสุด ไม่ยากหากจะฆ่ากัน แต่ฆ่าแล้วได้อะไรต่างหาก หากว่าการฆ่านั้นแก้ปัญหาได้ เหตุใดโลกนี้ยังคงวุ่นวายไม่จบไม่สิ้น

หากแม้นว่าฆ่าได้ พวกเขาคงไม่ปล่อยเรามาจนถึงวันนี้ หากไม่นึกครั่นคร้ามต่อแสนยานุภาพ 20 ล้านของเรา พวกเขาคงเผด็จศึกไปนานแล้ว

เราเคยนึกเศร้าใจเมื่อเห็นประเทศเพื่อนบ้านลุกขึ้นมาเข่นฆ่ากันเอง เราเคยนึกภูมิใจที่เกิดมาเป็นคนไทยจึงไม่ต้องเป็นไปเช่นนั้น มาวันนี้จึงได้รู้ว่าเรานั้นคิดผิด มาบัดนี้เรากลับต้องนึกชื่นชมที่ประเทศของเขาอยู่กันอย่างสงบสุข แม้จะทะเลาะกันบ้างก็ยังใช้ตรรกะเดียวกัน ถึงวันนี้เรากลับรู้สึกอิจฉาที่พวกเขาเข่นฆ่ากันจบแล้ว แต่เรายังเพิ่งจะเริ่มต้น

มาถึงขั้นนี้แล้ว แม้ไม่เต็มใจแต่เราคงต้องยอมรับความจริง ว่าเราได้เข้าสู่สงครามแล้ว สงครามระหว่างประชาชนกับประชาชนที่หนุนหลังโดยศักดินา มิพักต้องสงสัยว่าใครกันแน่ที่อยู่เบื้องหลัง เพียงแค่ขอให้รู้ว่านี่คือสงครามประชาชน ไม่ว่าใครก็แล้วแต่ หากไม่ยืนอยู่ข้างประชาชน ก็คือศัตรูของประชาชน

สงครามที่เกิดขึ้นไม่ใช่เพราะว่าเราอยากให้เกิด หรือเพียงแค่เราพูดว่ามันเกิด แต่ในเมื่อความจริงมันคือสงครามมันก็คือสงคราม เราต้องยอมรับและปรับตัวให้ได้ เพราะเมื่อมันเป็นสงคราม ข้าศึกย่อมใช้ทุกวิถีทางที่จะเอาชนะให้ได้ ไม่ว่าจะโหดเหี้ยมเพียงใด เขาคงไม่ปราณี

จึงอย่าได้เสียใจที่พวกเขาใช้วิธีการสกปรกถึงขนาดนี้ เพราะต้องยอมรับว่ามันไม่ใช่เกมส์กีฬา แต่มันคือสงคราม พวกเขาไม่เคยปราณีเรา เพราะเขาไม่คิดว่าเราเป็นพี่น้อง แต่เขาถือว่าเราคือข้าศึกที่ต้องเข่นฆ่าให้อาสัญ หากเรายังยอมรับความจริงไม่ได้ เราก็จะเป็นเบี้ยล่างอยู่ร่ำไป

เมื่อเข้าสู่สงครามแล้ว จิตใจต้องเด็ดเดี่ยวมั่นคง ศึกนี้เดิมพันกันด้วยชีวิต เมื่อประชาชนไม่ยอมแพ้ ศักดินาก็ยิ่งแพ้ไม่ได้ ถึงอย่างไรพวกเขาก็คงสู้ไม่ถอย ต้องทำใจให้ได้ว่าถึงอย่างไรพวกเขาก็ต้องโต้ตอบ ในสงครามอย่าได้หวังความปราณีจากข้าศึก พวกเขาเคยทำมาแล้วยิ่งกว่านี้ สกปรกแค่นี้จะเป็นไรไป

สงครามประชาชนไม่เคยจบเร็ว ในเมื่อมันแค่เพิ่งเริ่มต้น จะร้อนใจไปใยว่ายังไม่เผด็จศึก ศึกนี้ยังต้องรบกันอีกยาวนาน เพราะรากแก้วของศักดินานั้นลึกนัก ศึกนี้จะไม่จบง่ายก็เพราะคนไทยที่ยังยอมตัวเป็นทาสศักดินานั้น มีอยู่มากมายจริงๆ

ได้แต่หวังลึกๆว่าคงไม่ต้องนองเลือด แต่จะให้ยอมแพ้นั้นอย่าหวัง ถึงอย่างไรประชาธิปไตยก็ต้องเดินไปข้างหน้า ศักดิ์ศรีของความเป็นมนุษย์ต้องคืนมาสู่คนไทย เพียงแต่ว่าเราต้องหนักแน่นมั่นคง รบอย่างชาญฉลาด รบอย่างใจเย็น ปะทะเมื่อควรปะทะ ถอยเมื่อควรถอย

หนทางไม่ว่าจะยาวไกลเพียงใด ขอเพียงใจเรามั่นคง ต่อให้ไกลแค่ไหนก็ไปถึงจนได้ แม้ไม่รู้ว่าจุดหมายอยู่ห่างออกไปอีกกี่พันกี่หมื่นก้าว แต่เราก็ยังมั่นใจได้เสมอ ว่าถ้าเรายังก้าวเดินต่อไป สุดท้ายแล้ว ยังไงก็ต้องถึงจุดหมายปลายทาง ไม่ช้าก็เร็ว

จริงอยู่ว่า แม้บางครั้งเราอาจจะพ่ายแพ้บ้าง แต่ก็ใช่ว่าจะแพ้ตลอดไป เป็นธรรมดา เมื่อพ่ายแพ้ก็ต้องเสียใจ แต่ถึงอย่างไรเราก็ต้องลุกขึ้นสู้ เสียใจได้ แต่อย่าให้นานนัก...

ศึกนี้ไ่ม่มีวันพ่ายแพ้ เพียงแต่เรายังต้องสู้ต่อไป

วโรทาห์: 9 ก.ค. 51